In December 2022 vertelde mijn zoon, dat hij met zo’n 30 mensen uit zijn schoonfamilie mee ging doen aan de Alpe d’HuZes. Dat is een uniek sportief evenement waarbij zoveel mogelijk geld wordt ingezameld voor onderzoek naar kanker en naar verbetering van de kwaliteit van leven van mensen met kanker. Op één dag beklimmen 5000 deelnemers fietsend, hardlopend of wandelend maximaal zes keer de Alpe d’Huez, onder het motto “opgeven is geen optie”. Omdat ik zelf natuurlijk aan die vreselijke ziekte lijdt, vond ik het een geweldig mooi idee van hem. Kort na zijn bekendmaking kwam bij mij de gedachte op om hem daar bovenop die Alpe d’Huez te verrassen bij de finish. Dat leek me nou echt geweldig: hij die o.a. voor mij die berg oploopt en dat ik hem dan binnenhaal, waarbij hij totaal verrast zou zijn. Mijn vrouw vond het idee prachtig en ze adviseerde om die dagen in Frankrijk samen door te brengen met mien moat Henry. Begin januari boekte ik een appartement bovenop de Alpe d’Huez. In maart of april kreeg ik de mededeling, dat het appartement een ander adres had gekregen en dat ik dus wat verder moest lopen om bij de finish te zijn. Mijn energielevel en conditie is door de medicijnen allerbelabberdst, dus ik was er niet helemaal gerust op. Uiteindelijk heb ik het appartement nog gratis kunnen annuleren. Bij verder zoeken was er nog een prachtige juniorsuite vrij in een splinternieuw hotel, zo’n 150 meter van de finish. Nou ja, wat wil je nog meer….opgeven is geen optie!
Het evenement vindt altijd plaats op de 1e donderdag van juni. Henry en ik hadden afgesproken, dat we woensdag zouden rijden en dat we probeerden zo rond 16.00 uur bovenop die berg te zijn. Toen we aan de voet van de Alpe d’Huez waren en richting de 1e bocht gingen zagen we het al: spandoeken, spandoeken en nog meer spandoeken. Grotendeels met foto’s van mensen die niet meer onder ons zijn. Opa’s, oma’s, vaders, moeders en kinderen…..al slikkend reden we verder die berg op en we werden steeds stiller. Stiekem veegden we de eerste tranen weg. Ondertussen hadden we contact met de vriendin van mijn zoon. Zij deed ook mee en was onderdeel van alle stiekeme afspraken. Die hele familie bivakkeerde in het dal, maar zou die woensdag rond 16.00 uur naar boven komen om daar een eigen bezinningsmoment te hebben. Zo heel groot is het daarboven niet, dus werden er steeds live locaties uitgewisseld tussen haar en mij. Zonder dat zoonlief het in de gaten had liep hij slechts op 200 à 300 meter langs me heen. Ik begreep achteraf, dat hun bezinningsmoment heel bijzonder is geweest. Heel veel witte en blauw ballonnen die los werden gelaten voor hen die ontvallen zijn en voor hen die ziek zijn. ’s Avonds was er in het Palais des Sports bovenop de berg een bezinningsavond door de organisatie. De zaal was afgeladen en er werd op andere plekken op schermen meegekeken. Schrijnende verhalen kwamen voorbij. Mensen die niet zo heel lang meer te leven hebben deden hun verhaal met hun vaak nog jonge kinderen naast zich. Maar toch…….ze gingen ervoor. Ze fietsten of liepen zelf mee die berg op. Diep, diep respect voor die mensen. Want: opgeven is geen optie!
Op donderdag was het dan zover. Om goed 4 uur ’s ochtends stond iedereen aan de start. Niet om allemaal direct te starten, maar wel om de eerste groepen uit te zwaaien. Wát een saamhorigheid! Mijn schoondochter startte om 5 uur en we haalden haar om 8 uur binnen. In 3 uur tijd naar boven….pffff…..ik had eerder aan zo’n 4 à 5 uur gedacht. Het is toch bijna 15 km klimmen. Het was meer dan geweldig om al die mensen binnen te zien komen. Sommigen waren blij, bij anderen liepen de tranen over de wangen. Allemaal voor één doel. En dan te bedenken, dat er fietsers zijn die de berg op die dag zes keer bedwingen. Mijn zoon ging om kwart over 8 op pad, samen met een oom van zijn vriendin. Nu werd het voor ons ook spannend. Zou iedereen het inderdaad stil hebben gehouden, dat ik daar zou zijn? Henry en ik stonden net voor de finish opgesteld en rond half 12 zag ik hem aankomen. Hij had nog steeds geen enkel idee. Ik kon me niet meer inhouden en riep met vol volume: MAXIMILIAAN!! Hij keek op en kwam naar me toe met tranen in z’n ogen. Bij mijzelf stroomden de tranen alsof het een rivier was. Ik mocht hem opvangen, omarmen, knuffelen en samen mochten we huilen. Ik vergeet nooit meer, dat hij onder tranen tegen me fluisterde: “deze is voor jou!” Wauw……..opgeven is geen optie!
Maar wat was ik blij, dat ik hem zelf mocht binnenhalen. Dat ik daar mocht zijn om er voor hém te zijn. Mijn zoon die de 21 bochten van de Alpe d’Huez heeft gelopen om uiteindelijk weer bij zijn vader te zijn. Hij heeft e.e.a. moeten trotseren om weer in de armen te kunnen landen. Maar zo is het ook met onze hemelse Vader. Wat we ook doen, wat we uitspoken, hoe ver we bij Hem vandaan zijn, Hij staat klaar om ons op te vangen. Hij staat bij die finish om jou en mij te omarmen, op te vangen. En ik weet zeker, dat onze Vader zo ontzettend blij is, dat we weer bij Hem zijn. Ikzelf heb mogen ervaren welke gevoelens dit oproept. Hoeveel te meer moet dat bij onze Papa zijn. Hij wacht op jou, op mij, op ons allemaal. Heb je de keuze voor Hem nog niet gemaakt? Doe het nu! Hij wacht gewoon op jou, want opgeven is geen optie!
Carlo