“Nu u door Christus zozeer bemoedigd wordt en liefdevol getroost,
nu er onder u zo’n grote verbondenheid met de Geest is, zo veel ontferming en medelijden.”
Filippenzen 2:1

Wauw, als ik dit zo lees dan lijkt het erop dat deze gemeente, de Filippenzen, vol was van de kracht van de Heilige Geest. Zo vol met (com)passie, liefde en vuur. Vergelijk het met je eerste liefde; je bent niet te stoppen, je hebt kriebels in je buik en je wil je geliefde elk moment van de dag zien. Dat soort liefde. Als je dat hebt voor God dan ben je toch vol van de kracht van de Heilige Geest?

Ik verlang daarnaar, ik wil dat ook. Nu heb ik dat niet. Ik wandel elke dag met God en toch voel ik me vaak zo nuchter en emotieloos. Ik lees het, ik wil het maar het raakt mijn hart niet. Er is een afstand en ik mis wat. Ik mis de kracht van de Heilige Geest. Die kracht die je hartkloppingen bezorgd, die je doet huilen om het leed van een ander en die je hart breekt bij het zien van de afstand tussen God en mensen. 

Daarom ben ik sinds deze week (weer) gestart met elke dag een half uur stille tijd. Een half uur aan de voeten van God om te bidden, te luisteren en Zijn Woord te bestuderen. Want hoewel ik wandel met God, ik de hele dag aan Hem denk, regelmatig bid, zing en de Bijbel lees; toch mist er iets. Ik geloof dat het echt apart zetten van tijd voor God in mijn geval nodig is om mijn geestelijk leven te verdiepen. Om de afstand die er ergens nog is te overbruggen en terug te gaan naar die eerste liefde. 

Want ik wil ook vol zijn met de kracht van de Heilige Geest. Ik verlang daarnaar op mijn eigen nuchtere manier. En ik geloof dat als ik dat wil, als ik dat ECHT wil, ik daar ook écht wat voor moet doen. Dus zoek ik God nóg meer en zet ik tijd apart voor Hem. Ja Vader, dit is mijn verlangen. Vul mij met de kracht van de Heilige Geest. Ik ben hier Vader, ik ben stil en ik luister.

Mariëlle